Ludowe powiedzenie głosi, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. No cóż, mam nadzieję, że nie jest ono do końca prawdziwe, bo odkąd pamiętam byłam ciekawa miejsc, ludzi, wiedzy. Lubiłam czytać, poznawać i rozmawiać. I wszystko to bardzo mnie rozwijało, kształtowało, tworzyło mój potencjał i charakter.
Mówi się także, że podróże kształcą, a ja odkryłam, już jako mała dziewczynka, że rozmowa z drugim człowiekiem jest właśnie taką podróżą. W dodatku podwójną, bo w głąb drugiego człowieka, rozmówcy ale i w głąb siebie. Chyba właśnie dlatego tak bardzo lubię rozmawiać i tak wielką wagę przywiązują do umiejętności kreowania relacji. Tego także nauczam w trakcie swoich szkoleń, konsultacji i warsztatów kompetencyjnych.
Stąd także wziął się cykl realizowanych przeze mnie wideo rozmów, wywiadów z ciekawymi ludźmi, które co dwa tygodnie prezentuje Wam na swoim profilu LinkedIn. Staram się zapraszać do nich osoby ciekawe, wartościowe, które mogą stać się dla Was inspiracją, a to – kim są, co osiągnęły może być źródłem inspiracji i ciekawych wniosków, do wykorzystania w życiu, biznesie, zawodowej aktywności. Mam nadzieję, że mi się to udaje, a sądząc po Waszych reakcjach – chyba nawet bardzo 🙂
Pod tym linkiem znajdziecie zbiór wszystkich dotychczas zrealizowanych wywiadów – zapraszam do ich obejrzenia i wysłuchania.

Sztuka rozmowy – prof. Jerzy Bralczyk oraz Michał Ogórek

Feliks Chwalibóg, polski literat, publicysta i aforysta – powiedział kiedyś, że mówić można z każdym – rozmawiać bardzo mało z kim. Chyba wszyscy zgodzimy się, że jest w tym sporo racji.
Celnie sens i wartość rozmowy ujął także Władysław Myśliwski, który w swoim słynnym Trakcie o łuskaniu fasoli napisał: „człowiek najchętniej rozmawia z samym sobą. Według mnie, nawet gdy z kimś rozmawia, w gruncie rzeczy rozmawia z samym sobą”
Dlatego, w zasadzie od zawsze, wszędzie gdzie tylko mogę namawiam i zachęcam ludzi do tego, aby ze sobą rozmawiali. Bo rozmowa jest najważniejszym elementem każdej relacji. Od niej wszystko się zaczyna, na niej wszystko co ważne się opiera, poprzez nią buduje i toczy.
A na koniec podzielę się z Tobą taką oto refleksją, a w zasadzie cytatem z fantastycznej książki Doroty Terakowskiej „Ono”:
Sokrates był wielki, ponieważ wiedział, co w życiu jest najważniejsze: rozmowa z drugim człowiekiem! Przez całe swoje siedemdziesięcioletnie życie, aż do skazania go na śmierć za rzekomą bezbożność i gorszenie młodzieży ateńskiej, co rano wychodził z domu, szedł na rynek i rozmawiał z napotykanymi ludźmi. I robił tak przez pięćdziesiąt lat lub więcej. Dzień, w dzień.
Myślę, że nikt przed nim i nikt po nim nie umiał tak rozmawiać. Bo my nie rozmawiamy, nie wiemy jak to się robi, my najwyżej sobie coś komunikujemy, albo przekazujemy słowa-szyfry lub słowa całkowicie puste, ot, byle coś powiedzieć.
Prawie już nie rozmawiamy tak, aby pod wpływem tej rozmowy ktoś, albo my, mógł zmienić zdanie, bo zmianę zdania uważamy za brak charakteru, choć to wielka sztuka, którą posiedli tylko mędrcy.
Sokrates rozmawiał naprawdę i robił to od rana do wieczora, a czasem i w nocy. Wychodził z domu i rozmawiał, rozmawiał, rozmawiał. Słuchał uważnie to co mówią inni, oczekując, że ini tez go usłyszą.
A dziś, nawet gdy nam się wydaje, że ze sobą rozmawiamy to i tak się nawzajem nie słyszymy: słuchamy swojego głosu, swoich myśli. ludzie którzy ze sobą naprawdę rozmawiają, nie mają czasu na zbrodnie, przestępstwa, wojny, krzywdzenie bliźnich. Bo rozmawiając, słyszą drugiego człowieka. Bo chcą go zrozumieć. Więc gdyby wszyscy se sobą rozmawiali, gdyby nadal pamiętali, jak się to robi, być może nie byłoby wojen, przemocy i zbrodni.
I dlatego rozmowa, prawdziwa rozmowa jest miłością bliźniego, a ponieważ zapomnieliśmy, co to znaczy rozmawiać, to tej miłości jest niewiele lub wcale jej nie ma, i będzie jej jeszcze mniej. Rozumiesz?”

Jak zawsze, w każdy piątek polecam Wam ciekawą książkę. Dzisiaj będzie nią właśnie przywołane Ono, Terakowskiej. Naprawdę świetna rzecz. Jeśli chcesz się o tym przekonać, napisz do mnie w prywatnej wiadomości, a z chęcią udostępnię Ci ebook tej książki. Zachęcam, warto 🙂
